Temat do dyskusji o twórczości naszego Murakamiego. Ulubione książki, cytaty, spostrzeżenia, krytyka? Wszystko, jak najbardziej mile widziane. Żeby nie było aż tak pusto od razu zacznę ^ ^"

Na początku wspomnę, że Haruki Murakami jest bardzo popularnym twórcą, tak w razie czego, jakby ktoś nie wiedział ; )) Owszem,  podoba mi się jego styl pisania, chociaż uważam, że fabule niektórych książek zdecydowanie brakuje czegoś, co ciągnęłoby mnie do dalszego czytania. Ma lepsze i gorsze książki (oczywiście nie przerobiłam jeszcze wszystkich ^ ^"), ale nie uważam ich za coś wybitnego. Czasem można przeczytać bądź usłyszeć, jak porównuje się jego literaturę do Coelho. Cóż... Jeśli chodzi o lekkość stylu, powolne prowadzenie głównego wątku, który ginie w masie szczegółów, to owszem. Są całkiem podobni.


Swoją przygodę zaczęłam od chyba jego najpopularniejszej książki, bo "Norwegian Wood", która nawet doczekała się ekranizacji, chociaż prawdę powiedziawszy odkryłam to chwilkę temu i nie szczególnie mam ochotę zobaczyć film. Powieść moim zdaniem nie zasługuje na miano najlepszej, ale są gusta i guściki. Czytałam ją dość dawno, dlatego niektóre fakty mi się zamazują. Nawet nie przypominam sobie, żebym jakąś postać obdarzyła ponadprzeciętną sympatią. Jak dla mnie przeciętna.

Właściwie na tym zakończę, bo nie chce mi się w tym momencie rozwodzić nad innymi książkami. Póki co przeczytam
~Kafka nad morzem
~Na południe od granicy, na zachód od słońca
~Koniec świata i Hard-boiled Wonderland
~Ślepa wierzba i śpiąca kobieta
~Norwegian Wood

O. I nie podobają mi się polskie okładki książek...
A teraz dodam swój ulubiony cytat z książki "Koniec świata i Hard-boiled Wonderland"

Zamknąłem oczy i poczułem drżenie serca. Było silniejsze niż smutek i samotność, niczym wzburzone fale wstrząsało całym moim ciałem. Oparłszy się łokciami o tył ławki, usiłowałem przezwyciężyć drżenie. Nikt nie przyszedł mi z pomocą. Nikt nie mógł mnie uratować. Tak samo jak ja nie mógłbym tego zrobić dla innych.
Chciałem rozpłakać się na głos, ale nie mogłem. Byłem na to za stary. Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.
Kiedy byłem młodszy, próbowałem wyrazić taki smutek słowami. Ale pomimo starań, nie potrafiłem tego zrobić. Zaniechałem prób, zamknąłem słowa w sobie. Naprawdę głębokiego smutku nie da się wyrazić nawet łzami.