Od pierwszego kontaktu z mangą pt "BECK" jestem jej wierna fanką. Anime skończyłam oglądać zaledwie wczoraj i postanowiłam podzielić się z wami wrażeniami co do tej produkcji. Zacznę może od informacji o czym to anime w ogóle jest. BECK to w pierwszej kolejności dramat. To znaczy manga jest dramatem, anime jest mocno pod pewnymi względami złagodzone. Opowiada o dorastających chłopcach zakładających rockowy zespół w realiach japońskich. A jak show biznes wygląda w Japonii chyba większość z nas zdaje sobie sprawę. Idolami nastolatek są głównie pop-rockowe boysbandy wypromowane przez producentów. Na prawdziwego rocka, takiego zwykłego, bez udziwnień w postaci dziwacznych strojów, nostalgicznych i krwawych tekstów oraz piosenek o miłości nie ma dużego popytu. Tym bardziej, gdy podpadło się facetowi który trzyma w garści praktycznie wszystkie wytwórnie w kraju. Droga piątki dorastających chłopaków do sławy jest długa (4-5 lat) i wyboista. W mandze zajmuje ona aż 34 tomy. Anime opowiada tą historię w zaledwie 26 odcinkach, więc konieczne było powycinanie niektórych wątków, a także zakończenie mniej więcej w 3/4 historii właściwej. Jednak mimo tego całość wyszła nadzwyczaj dobrze i niewiele było rzeczy do których jako widz mogłam się przyczepić.

Juz od samego początku, od pierwszego odcinka zapałałam miłością do openingu. Zaznaczę od razu, że manga którą dane mi było czytać była w wielu momentach przepełniona bólem, niepowodzeniami i utratą wiary we własne siły ze strony członków zespołu. A mimo to przetrwali, odbili się od dna i... opening jest jedną z najbardziej pozytywnych piosenek jakie słyszałam. Idealnie oddaje charakter tej produkcji, gdzie bohaterowie wręcz uśmiechają się przez łzy. Dodam może jeszcze że zespół Beat Crusaders stworzył nie tylko "hit in USA" do BECK'a, ale także jeden z pierwszych openingów do Bleacha "tonight, tonight, tonight"

Żeby nie było, to anime to nie wyciskacz łez. Pozytywne emocje, którymi przepełnieni są bohaterowie wręcz wylewają się z ekranu. To zwyczajna grupa nastolatków, nie jacyś superbohaterowie czy opcjonalnie ofermy. Ta ich zwyczajność wręcz boje po oczach. Momentami miałam wrażenie, że oglądam film a nie anime, tak wszystko było naturalne. Dzieciaki piły alkohol, biły się, okradały samochody, a w międzyczasie zwyczajnie uczęszczały do szkoły i rozmawiały o pierdołach odprowadzając się nawzajem do domów.

Bohaterowie skradli moje serce nawet szybciej niż w mandze. Główny bohater Koyuki (z jego perspektywy obserwujemy perypetie zespołu) jest tak do bólu japoński (czyt. nieśmiały) i zwyczajny, że aż głowa boli, ale nawet jego dało radę polubić. To typowy, trochę gapowaty bohater anime i na tym to co typowe się kończy. Szesnastoletni Ryuusuke, zdając sobie sprawę ze swojej zajedwabistoisci bezczelnie wyrywał panienki. A potem je rzucał. Czasem jakąś przeleciał... I był w tym taki... prawdziwy. Saku wdarł się w moje łaski przemocą. Naczelna loża szyderców z Dr Housem i Ginem z Bleacha powiększyła się o jedna osobistość. Co prawda nie był aż taki wredny jak ten pierwszy, ale poziom sarkazmu w jego głosie był wyższy niż u tego drugiego. I to zawsze. Chiba... Chiba miał poziom inteligencji równy mrówkojadowi. Ale był tak pozytywnym bohaterem, że na sam jego widok się uśmiechałam. Taira dostał chyba w tym anime najmniej czasu. Niewiele o nim wiemy oprócz tego, że jest dobrym basistą i że polubił pozostałych członków zespołu. Jego zachowanie też jest przerażająco naturalne.

Równie nie-animowe są w tym przypadku gagi. Nie mogło ich zabraknąć nawet w tak najeżonej przeciwnościami historii. Sa dobrze wyważone i co najważniejsze: nie wymuszone. One po prostu się zdarzają tak jak zdarzają się w codziennym życiu. Twórcy anime zadbali nawet o to, żeby co jakiś czas zostawić kilka sekund ciszy, aby widz mógł spokojnie się wyśmiać po jakimś komentarzu Saku czy Chiby.  Ważne: bohaterowie zmieniają ubrania. I co najważniejsze, są one normalne. Tak zwykłe jak pierwsze lepsze ciuchy z szafy przypadkowego chłopaka. Głównie w odcieniach szarości,  a nie jaskrawe, ze aż bije po oczach nienaturalność. Po zajęciach bohaterowie zrucają mundurki, a nie tak jak w większości komedyjek chodzą w nich cały dzień.

Żeby nie było, że anime ma same plusy, znajda się też i słabe strony.... Dla mnie największym minusem jest pominięcie niektórych wątków z mangi. Czuję po prostu niedosyt, bo coś tam jeszcze powinno być. Tym bardziej, że były to naprawdę niesamowite rzeczy... Drugim minusem, właściwie ostatnim jest... muzyka. Nie to, że mi się nie podobała, bo była naprawdę dobra. Po prostu mnie nie zachwyciła, a powinna. Miałam duże wymagania po przeczytaniu mangi, i niestety adaptacja ich nie spełniła. Szczególnie zawiodłam się na głosie Koyukiego. Kiedy przed obejrzeniem anime zobaczyłam kto jest jego seiyu o mało nie zapiałam z zachwytu. Daisuke Namikawa jest znany z wielu ról o erotycznych głosach (Hisoka <3, Ulquiorra)... Ale tutaj niestety mieliśmy do czynienia z jego drugą naturą czyli słodkim, chłopięcym głosikiem. Dla jego fanów będzie miło posłuchać jak śpiewa, ale mi raniło to uszy. To moja subiektywna opinia, po prostu nie lubię kiedy ktoś śpiewa takim głosem, szczególnie wtedy kiedy w mandze miał być to głos, który zachwyca tysiące ludzi, czysty, potężny, porównywany do najlepszych wokalistów w historii.

To by było na tyle Spokojnie mogę polecić to anime nawet wymagającym ludziom. Jest bardzo ciepłe, momentami wesołe, czasem smutne. Naprawdę nie żałuję, że poświęciłam na nie czas.